kendimi tanıyamıyorum

Şu sıralar salyasümük herşeye ağlar durumdayım.Yolda yürüyorum etrafta mutlu insanlar görüyorum gözümden yaş geliyor,üzgün insanlar görüyorum yine ağlıyorum ama içim dışıma çıkıyor ağlamaktan.İş yerinde öğlen yemeklerine tek iniyorum hafta sonları tek başıma geziyorum kimse yanımda olsun istemiyorum.Hiç bir arkadaşımı arayıpta hadi birlikte birşeyler yapalım demek gelmiyor içimden.Herşey üstüme üstüme geliyor.Geçen hafta o 13.Cuma uğursuzluğu yaşadığım Cuma gününü öylece geçirdikten sonra Cumartesi sabahı yataktan kalktım kahvaltı yapmadım kahve içtim..tv izleyeyim falan dedim ama yok olmadı sanki duvarlar üzerime üzerime geliyor kabir azabı çekiyorum sanki..Olmaz böyle kendini sokağa at kendine gelirsin dedim ve kendimi Kadıköy yollarına vurdum.Cebimde 5 kuruş param yok kredi kartımın borcu aldı başını gidiyor ama ben ne yaptım kadıköyde gördüğüm her mağazaya girdim deli gibi alışveriş yaptım..Desenki aldıkların giyecekmisin hayır çünkü zaten hiç birini üstüme deneyerek almadım bedenlerine bakmadım büyük ihtimalle hiç biri olmayacak.Tezgahtar kız her a bakın buda çok güzeldir dediği şeyi aldım.Kızda keşke her müşteri sizin gibi olsa falan dedi..Tabi dedim hepsi benim gibi depresyonda olsa paraya para demezsiniz.Bir tek arkadaşımın doğum günü aldığım şeyi çok ince eleyip sık dokudum onuda zaten eve gelince çok beğendim arkadaşıma vermemeye karar verdim kendim giyicem onada diğer aldığım yüzlerine bakmadan koy sepete dediklerimden bir tane vermeyi düşünüyorum.Alış veriş olayına halada devam etmeyi planlıyordumki kredi kartımın limiti bitti..Bitmesede daha alacaktım yani..Kasadaki kız bana öyle deyince bir anda sinirlerim nasıl boşaldı anlatamam..İçimden diyorum zaten herşey ters gidiyor,olmayak bir adama gittin aşık oldun, adamın senden haberi bile yok,gittin birde depresyona girdin..ama ağız tadıyla bir depresyona girip alışveriş bile yapamıyorsun kredi kartının hemen limiti bitiyor.Neyse böyle söylenirken gittim sahilde kahve içeyim diye o ünlü kahve markasına kahve içmeye girdim.Kahvemi aldım oturdum biryere inanılmazda bir kalabalık var tabi herkesin yanında ya sevdiceği var yada arkadaşları ben sap gibi tek başıma bakınıyorum öylece dışarı.Adamın biri geldi boşmu sandalye dedi.Önce içimden dedim boş abi boş sende yüzüme vur o sandalyenin boş olduğunu evet boş orası hiç bir zamanda istediğim kişi orda olmayacak orası hep boş olacak.Bunları düşünürken yine gözlerim dolmuş farkında olmadan.Bir baktım adam hala benden cevap bekliyor boş dedim..Adam aldı gitti ama kesin nerden çattık bu mala demiştir.Çünkü yaklaşık 2 dakika mal mal adamın yüzüne baktım.Sonra yan masaya 3 tane çocuk geldi başta off bunlarda nerden geldi şimdi iki saat carcar konuşup beynimi yiyecekler dedim.Sonra konuştukları konular ilgimi çekti hemen kulak kesildim.Bunlar 3 arkadaş web sitesi hazırlayıp iş arama sitesi kuracaklarmış.Bende insan kaynkaları sitesinde çalıştığım için dinliyorum bunları nasıl yapacaklar acaba diye.Ciddi ciddide konuşuyolar he..Tamam dedim bize yeni rakip olur bunlar bu kadar iddalı birşeyle geliyorlarsa .Sonra baktım bunlardan ikisi birbirlerine girdi.Biri dedi sen benim fikrimi çaldın öteki dedi sen benim fikrimi çaldın.Sonra iş tartışmaya hiç dahil olmayan 3. çocuğa kaldı.Dedim bunlardan bir halt olmaz.Daha ortak olmayı becerememişler boş boş konuşuyorlar etrafa iş adamı imajı vermeye çalışıyorar birde..Konuşmalarıda bri duysan sanki holding işletiyorlar bir ellerinde telefon bir ellerinde kahve,masann üstündeki araba anahtarıyla oynamalar sanki trilyonlar kazanmış gibi kasıntı kasıntı konuşmalar havasından geçilmemeler falan..Yok sonra onların muhabbetindende sıkıldım kalktım gideyim başka biryere dedim kalktım çantammı aldım.Hepsi birden sustu sıkıldı galiba dediler.Arkamı döndüm bir bakış attım bunlara ömrü billah beni nerde görseler kaçarlar bundan sonra heralde.Döndüm eve geldim sonra.Oturdum aldıklarıma baktım aynada kendime baktım.Bu kadar acizsin işte bu kadar zayıfsn işte dedim.Bunlarla mutlu etmeye çalıştında ne oldu kendini yine aynı tas aynı hamam.Hiç birşey yetmezmiş gibi birde karakara kredi kartı borçlarını nasıl ödeyeceğimi düşünmeye başladım.Şuanda kendimi aciz savumasız biri gibi hissediyorum ve öyleyimde.Kendime olan güvenimi kaybettim.Kimseyle kendimden emin bir şekilde konuşamıyorum ,kimsenin gözlerinin içine bakarak konuşamıyorum.Sanki üç gün sonra beni iştende def edeceklermiş gibi geliyor.Kimse yüzüme bakmıyor.Sanki yokmuşum gibi..Şuanki durmumun tam adını bilmiyorum ama gerçekten bu boşluktan kurtulmaya ihtiyacım var..Yukardakiyle bir an önce arayı düzeltmem lazım..Allahım bir an önce bana ışığını göster....pilisss....:(