21.09.2010

Bu tarih benim doğum günüm ve şunu farkettimki ne arayanım var nede soranım.En yakınım dediğim insanlar bile sadece facebooktan kutladır.Yedi yabancı bile facebooktan kutlar lan bir telefon açıp doğum günün kutlu olsun demek bu kadar mı zor?Sözde doğum günü kutlayacağım diye bir gün önceden kuaföre gittim saçlarıma fön çektirdim cilt bakımı yaptırdım.Olur ya birileri sürpriz yaparda ucube gibi karşılarına çıkmayayım diye.Fotoğraflarda güzel çıkayım diye.O günü en güzel halimle hatırlayayım diye ama ben yapayalnız biriymişim.Bir allahın kulu aramadı mesaj atmadı.Facebook üzerinden yığınla duvarıma gönderilmiş tebrik ve mesajım var ama gelgelelim neye yarar?Kutlayanaların çoğunu tanımıyorum bile..Yok ilkokul arkadaşım yok ortaokul arkadaşım yok lise arkadaşım falan..Adamlarla görüşmeyeli yıllar olmuş yahu kutlasa ne olur kutlamasa ne olur..Paylaştığım hiç birşeyim yokki..Asıl birşeyler paylaştıklarımın kutlaması gerekirdi ama hatırlamadılar bile..Ha bir tanesi hatırladı ama oda zahmet edip facebooktan kutladı aramaya dahi tenezül etmedi..Hoş oda zaten işi düşünce arar.Bir kere bile halimi hatrımı sormak için aramamıştır.Neyse birde iş yerimden izin aldım.Yarın doğum günüm öğlende çıkıcam diye sanki gidip ne yapacaksam?Köz köz bir cafede oturup ağlayacağım düşüneceğim ben bumuyum insanların gözündeki değerim bu kadarmı diye?Bunları sormaya bile gerek yok aslında gerçektende insanların gözündeki değerim buymuş.Bunu anladım.İzni alıp 12:30 gibi şirketten çıktım tam çıktım bir arkadaşım aradı doğum günümü kutlamak için.Daha önce birlikte çalışıyorduk ama o iştenayrıldı 6 ay kadar önce.Bana gel evde tekim hemde doğum günün birşeyler yaparız dedi.Tamam dedim.Başka ne diyebilirimki?Alternatifim yok ..Hayır desem akşama kadar deli gibi tek başıma dolanıp ağlayacağım..Atladım Taksim-Bostancı otobüsüne gittim evine..Saolsun browni yapmış mumları yakmış beni bekliyordu.Dileğimi tuttum ve mumları üfledim..Üflerken dilediğim iki şey vardı.1.Bir an önce hayatımın aşkını bulmayı diledim.2.Şuanda ağlamama sebep olan tüm dost?arkadaş? bellediğim insanların bana muhtaç olmalarını diledim.Onlar beni o gün kaybettiler.Sadece doğum günümü kutlamadılar diye değil..Şimdiye kadar olanlarıda göz önüne aldığımda bunu yapmam gerekliydi.Bu hep böyle oldu.Beni sadece işleri düştüğü zaman arıyorlar.Ölsem yeminle haberleri olmaz.Danışmanlık şirketi açsaydım onlara verdiğim fikirlerle ve yaptığım yardımlarla köşeyi dönmüştüm.Mumları üfledikten sonra oturduk masaya yaptığı browni,börek ve fondülerden yedikten sonra dışarı çıkalım dedik.Kadıköy tarafına bir cafeye gittik.Yakınlarda oturan bir arkadaşı varmış çok güzel fal bakıyormuş onuda çağırmış fal baktırayım diye.Baktırnca ne olacaksa?Her türlü hayatım boktan..Oda geldi falımıza baktı güzel güzel pembe yalanlarla mutlu etti beni..ama çok eğlendim o ayrı iyikide gitmişim yoksa o sinirle dost dediğim insanların evlerinin dibine dinamit koyabilirdim..Akşam eve geldim ailemle doğum günü kutladım ve odama geçtim.Başladım günün muhasebesini yapmaya.Evet işte sen busun..Tüm arkadaşlarının tüm özel günlerini hatırlayan hepsinde onlara sürprizler yapıp pastanı hediyeni alıp giden senin,doğum gününü bir kişi hariç hiç kimse kutlamadı..Kutlamayı bırak tenezül edip aramadılar bile..onuda geç mesaj bile atmadılar.Cık..Bitmiştir benim için..An itibariyle artık hiç kimseyi aramıyorum..Olaki onların işleri düşerde,yine başları sıkışıp benden yardım isteyecek olup ararlarsada açmayacağım.Hattımı değiştirmeyi bile düşündüm ama diyelimki kendi hattımı değiştirdim olaki şirket hattımdan ararlarsa yine aynı şey olacak..Yok yok en iyisi telefonlara cevap vermemek..Bunu hakediyorlar..Na buraya yazdım..kusura bakmasınlar..