Şunu fark ettim,birine bir şey öğretmek gerçekten çok zor.Yani tamam takımın amatör olduğunu işin başında söylemişlerdi ama ne bileyim daha önce hiç mi eliniz topa değmedi yahu.Bende lise takımında oynadım.Hadi ben zaten küçük yaştan biliyordum ama aynı okul takımında hiç voleybol oynamamış insanlarda vardı ama onlar becerebiliyorlardı.Bu tamamen yetenekle alakalı bana kalırsa,oda bunlarda yok anacım.Zaten sadece 2 tanesinin boyu voleybol için uygun.Uygun dediysem biri 171 öteki 173.Yine çok uzun değiller ama kötünün iyisi işte.Bende düşündüm boyu uzun olan 2 kişiye hücum yaptırırım,savunmayı da yavaş yavaş yetiştirir,toparlarım.Anam demez olsaymışım.2 tane uzundan biri hiç bir şey yapamıyor.Diğerinde iş var.Başladım ona smaç öğretmeye.Kızlardan birinede pas öğretmeye başladım.Pasöre dedim ki kısa pas at,smaçörde smaç atsın.Kız pası attı,smaçör smaçı attı ama inerken dengeyi sağlayamayıp,pasörün üzerine düştü,bir güzel pasörüde sakatladı.Allahtan kızın sadece bileği burkulmuş,ertesi hafta toparladı.3 hafta uğraştıktan sonra öğrenmeye başladılar..
Kızıyorum falan ama gerçekten özlemişim voleybolu.Nasıl oldu da bırakabildim o topu elimden hiç bilmiyorum.Şimdiki aklım olsa profesyonel olarak oynamaya devam ederdim.Hiç böyle düzenli çalışma hayatına girip durduk yere sinir sahibi olmazdım,durduk yere kilo almazdım.Geçmişe dair tek pişmanlığım diyebilirim ama bundan sonra asla bırakmam.Kendimi buluyorum,gerçek ben oluyorum.
